Wojciechowi Sumlińskiemu – polecam
Na starość człowiek tak ględzi i ględzi, ale zbliżam się do tego, co chciałem powiedzieć. W Beirze kupiłem trzy kina i willę z basenem – rzekł pan Franciszek Ksawery, rozkładając ręce gestem emerytowanego despoty. Był oczywiście Żydem, emerytowanym marynarzem floty handlowej, którego statek storpedowano na północnym Atlantyku. – A kiedy im powiedziałem, że nie chodzi o Bugulmę, tylko o Bukumlę, a Bukumla znajduje się w Afryce, uznali, że ja jestem temu winien.
Jedli fasolę i tortille, wysysali jakieś mizerne kozie kosteczki, nie mieli jednak czwartego talerza i nie było sposobu, by podzielić się jedzeniem, więc odegrawszy pantominę zaproszeń do poczęstunku i odmów, każdy posilał się tym co miał. Dwa teleskopy i trzy lunety, oślepione promieniami słońca, były starannie przykryte czarnymi futerałami i stały sobie spokojniutko, niczym dobrze wytresowane zwierzęta, które wiedzą, że tylko wieczorem otrzymają pokarm. Nie jest niemiło przestrzegać prawa nakazującego powrót do wsi, skąd pod koniec ubiegłego wieku dziadek Sebastiano wyruszył w wieku trzynastu lat do Triestu, rozpoczynając w ten sposób skromny awans do klasy mieszczańskiej, podczas gdy jego brat, Barba Valentin, został w Malnisio, aby pracować na roli aż do dziewięćdziesiątego drugiego roku życia i czytać wciąż od nowa wieczorem – a zimą w oborze – Nędzników, Narzeczonych, Nieszczęsnego Guerina, Królów francuskich oraz encyklopedię powszechna w dwóch tomach.
Wynikła z tego jakaś awantura, nie wiem, o co to tam poszło. W moim wzroku pojawić się musiała rozpacz stojącego przed malowanymi wrotami cielęcia, i kobieta, z trudem kryjąc rozbawienie, podeszła do biurka. Słyszałaś grzmot? – pyta oślica, a mnie zaczyna się wydawać, że wcale nie jest taka zła, tylko słaba i uzależniona od wdowy.
TCH Kultur 