Jeżycjusz I Pogrobowiec
Najstarszy syn Jeżynny Pięknej został koronowany w dwunastej godzinie życia, jednak realną władzę przejął dopiero wiosną 1990 roku, kiedy z zimowego snu nie obudził się jego ojciec Jerz Jeszasty, pełniący dotychczas funkcję regenta przy małoletnim synu. Jak jeż wiemy, otrucia były smutnym wyjątkiem w dotychczasowych dziejach dynastii – dopiero w schyłkowym okresie dziejów rodu, już w latach 2000, niewybudzanie kolejnych władców stanie się smutną regułą dziedziczenia. Choć Jeżycjusz był niezwykle wrażliwym młodzieńcem, to władcą pozostawał słabym. Co prawda jego panowanie przypadło na trudny okres Ludzkiej Transformacji, jednak jako król nie zapobiegł utracie ostatnich działek w Dolinie, a Jezioro Południowe stało się wspólnym protektoratem Rzeczypospolitej Jeżowej oraz Jeży Południowych. Osadzony na wasalnym jeziornym tronie Jesz Żeglarz co rusz wywoływał powstania i bunty, których pacyfikacja kosztowała królestwo wiele sił jeżowych i przekazów jabłkowych. Małżonka Jeżycjusza, Jesława, rodziła tylko córki, dlatego tron po nim w 1993 roku objął jego młodszy o pół minuty brat (czwarty w miocie)
Jeżycjusz II Słabowity
W odróżnieniu od starszego rodzeństwa nie wyróżniał się zbytnią urodą oraz urokiem osobistym, stad jego przydomek, jednak był władcą energicznym i przywrócił Jeżypospolitej należną pozycję w regionie. Uporał się z plagami Transformacji, poprzez stworzenie systemu szybkiego reagowania na zagrożenie foliowe oraz lobbował, skutecznie, za stworzeniem, specjalnie oznakowanych dróg dla jeży przez jezdnie w kontrolowanym przez siebie regionie, co było niezbędnie konieczne w obliczu skokowego zwiększenia liczby Aut na ludzkich drogach. Stworzył wielką flotę jeżycką na Jeziorze Południowym, rozprawił się z Jeszem Żeglarzem, osadzając go w wieży na Kolczastej Wyspie. Prowadził politykę równowagi, zachowując po równo wpływy w Osiedlu Mieszkaniowym i w Dolinie Granicznej. Przed śmiercią wrócił do rodowego imienia i w oficjalnych dokumentach był tytułowany Jeżonem VII. Tradycję kontynuował jego syn
Jeżon VIII Skuteczny
po uzyskaniu korony na przednówku 1997. Był pierwszym władcą koronowanym w Kopcu Jeżo Dame i okazał się jednym z najwybitniejszych władców w historii królestwa. Nie prowadził wojen, wszelkie konflikty woląc rozwiązywać za pomocą dyplomacji. Jego ambasadorowie docierali nawet na Malaje, kontaktując się z tamtejszymi gatunkami jeży, a silna akcja misjonarska była również prowadzona wśród jeżozwierzy. To on wysłał słynną Matę Jeżi, by szpiegowała potencjalnych wrogów poza granicami Osiedla Mieszkaniowego i dalej na zachód. Wprowadził na szerszą skalę politykę trójabłkową, zwiększył produkcję cydru oraz rozpoczął hodowlę robaków na przynętę. Wymiana handlowa z Plemieniem Ludzkim wzrosła o 300% w zaledwie 5 lat, a jak królestwo było długie i szerokie, żaden jeż nie zaznał ni głodu, ni chłodu. Obiektywnie trzeba jednak przyznać, że jego panowanie charakteryzował najlepszy klimat do zbiorów jabłek w historycznie znanych pięciu erach, nie spadły na królestwo również żadne plagi owadzie. Był ostatnim władcą pochowanym na Jeżwelu.
Jeżon IX Otyły
Niestety przydomek tego króla oddaje nie tylko chorobliwe przywiązanie władcy do jabłek w karmelu, ale również intelektualną rozlazłość i praktyczną niekompetencję. Koronowany latem 2002 roku, panował w czasach recesji i wielkich migracji z Lasku, akurat wycinanego pod grodzone osiedle, nad Jezioro Południowe, jednak nie może to być usprawiedliwieniem systemowego wręcz niedowładu decyzyjnego jaki ogarnął całe królestwo. Najlepiej obrazuje jego panowanie fakt, iż było tak złe, iż niektórzy użytkownicy wolnej encyklopedii chronicznie usuwają go z Jeżopedii. Jedyną jaśniejszą cechą Otyłego było zamiłowanie do sztuk pięknych – objął mecenatem szereg twórców, w tym słynnego Jeżejkę, autora klasycznych portretów władców Jeżopospolitej oraz wielkich scen batalistycznych, w tym słynnej „Potyczki pod złamaną brzozą”. Umarł nagle latem 2003 roku, w okolicznościach tak nieprzyjemnych, że szczegółów nie przekazał nam żaden jeżopis. Jego panowanie rozpoczyna tzw. mroki jeżaste w dziejach dynastii.
TCH Kultur 