„Cebularz Polski” (10/90).

Niemce w polskyej ciżemce (27)

Ajić Liśćegrabić wszędzie się spóźniał.

Zamiast, jak człowiek, urodzić się w dziewiątym miesiącu ciąży, poprzenosił się aż do jedenastego miesiąca i jego mamunię chcieli sąsiedzi ze wsi wygnać, kiedy w końcu łaskawie postanowił ruszyć cztery litery i wydostać się na ten najlepszy ze światów. Nie wydał ani jednego dźwięku, dopóki pop w czwartym roku życia nie przetrącił mu kijem kości, kiedy to nie zdjął czapki – mały Liśćegrabić –  przed procesją. Nie mógł, ponieważ przykleiła się do kołtuna. Później notorycznie spóźniał się do dwuklasowej szkoły, nie przyszedł na pobór janczarów, a także na własny ślub, przez co Halinka Ś. ożeniła się w końcu z Faridem O. z pobliskiego przysiółka.

Ostatecznie nie dotarł też do Wrocławia w czasie pierwszej wojny śląskiej, zajęty rabowaniem kur w wioskach, dezerterowaniem oraz zatruwaniem miejscowych studni każdego poranka wstrętnymi waporami swojego ciała.

W tym miejscu warto zaznaczyć, że choć historiografia serbska z chorwacką od lat spierały się o kulturowy etnos do którego miał należeć Liśćegrabić, najnowsze badania potwierdzają jednak, iż był on z pochodzenia Albańczykiem, dodatkowo z domieszką krwi arabskiej (skutek granicznego najazdu sił tureckich), co szczęśliwie zdejmuje z całej Słowiańszczyzny odpowiedzialność za działalność tego hultaja jak i jego, nazbyt niestety licznego, potomstwa.

Nie należałoby winić za utratę Śląska przez Marię Teresę na rzecz Prus jedynie Liśćegrabicia, jednakże nie sposób poświecić krótkiej dygresji pewnym moralnie kluczowym rozważaniom. A co jeśli Austrii zabrakło tego jednego, jedynego żołnierza, by powstrzymać wielkoniemiecką nawałnicę? Może, może, zabłąkana kula powaliłaby południowoalbańskiego łobuza, a nie miłego naszemu sercu Lojzka z Mikołowa, który następnie zastrzeliłby Fryderyka? Losy tej części Europy naprawdę mogły się potoczyć inaczej.

Po pokoju wrocławskim Liśćegrabić zajął się tym, co potrafił najlepiej, czyli grabieniem. Ustatkował się dopiero dwa lata później,  z własnej woli, lekko tylko przymuszany przez braci niejakiej Jadwigi Halskette, której to dziewictwo zabrał pewnej sierpniowej nocy w kopie siana nieopodal pola pod przyszłą mizerną osadą górniczą Gliwice. Jedenaście miesięcy później powiła ona dziecko, jedynego i przedwcześnie zmarłego w dzieciństwie syna Liśćegrabicia czy już raczej Rechenvellsta (Alojza). Był to równocześnie ósmy potomek zacnej Jadwigi.

Ród Rachenvelstów w każdym pokoleniu rozmnażał się w postępie geometrycznym i koło roku 1900 w całym okręgu świętochłowickim nie było mężczyzny bez charakterystycznego znamienia  na lewym półdupku. W kolejnych latach ród zajmował się niemal wyłącznie szkodzeniem Polsce. Jego niemiecka gałąź zakładała ziomkostwa, sam Hubert Cz. miał matkę z domu Rachenvelst. Polska linia, dla niepoznaki schowana pod mianem Grabolistnych, wiernie służyła PRL To Jerzy – dla kolegów oczywiście Jorg – Grabolistny przyczynił się do stworzenia największej plagi tutejszych lasów, czyli pand górnośląskich i ich Ruchu. Sprowadził do ogrodu zoologicznego w Chorzowie pierwszą parę z Chin, a ta uciekła z klatki i w górniczym kamuflażu (jak odróżnić pandzie oczy od węglowego pyłu wżartego w powieki dzielnych górników dołowym?) podjęła się reprodukcji w pobliskich Kochłowicach, ostatecznie tworząc największą populację pand wolnożyjących na wschód od Pekinu. Jej gatunkowej ekspansji nie była w stanie powstrzymać nawet liczna  w latach 80. migracja na pochodzenie do ogrodów zoologicznych w Dortmundzie i Wuppertalu. Nikła pula genowa nie pozwala ukryć jednak faktu, iż kolejne pandzie osobniki rodzą się obdarzone licznymi wadami wrodzonymi, zwłaszcza idiotyzmem oraz nieumiejętnością utrzymywania równowagi oraz powagi w sytuacjach krańcowych.