Wiosna

Spaceruję po parku i rozmyślam o kolekcji znaczków, którą niedługo ma uszlachetnić rzadki mauritius, choć nie z tych najszlachetniejszych, bo z emerytury po ojcu nie stać mnie na żadne ekskluziwy, a trzynastka tylko w tym roku, kiedy staje przede mną pan dystyngowany niemal równie jak ja i kroku dalej zrobić nie daje. Ja w prawo, on w lewo. Ja w lewo, on w prawo.

– Gombrowicz wielkim pisarzem był! – I wali mnie w mordę.

Podniosłem się z kolan, otrzepałem i chętnie ruszyłbym dalej, ale drugi nade mną stoi elegant i charczy:

– Dostojewski. – Widocznie ma coś z gardłem, może na Syberii nabyta angina?

– Arcyantypolak – Podpowiadam uniżenie.

– Wielki moralista! – I wali mnie w mordę. Tyle dobrego, że w połowę drugą, mańkut najwidoczniej, siniaki rozłożą się symetrycznie.

Byle do następnej ławki. Kiedy już siadam, szlachetny pan, dotychczas zaczytany, zrywa się z oburzeniem:

– Sienkiewicz, co za chamy!

– Pierwszorzędny pisarz drugorzędny – Próbuję się ratować znanym bon motem, ale pan widocznie nie gombrowiczysta.

– Staś i Nel. Pośród Murzynów – Krzyczy zrozpaczony! I eleganckie wydanie „W pustyni i w puszczy” ląduje na mej głowie.

Kiedym się ocknął, późnym popołudniem, lipy i magnolie kwitły rozkosznie, już nachylał się dżentelmen kolejny.

– Schulz.

– Żyd i freudysta –  Próbuję się ratować niegodnie.

– Polska ofiara wojny – Szepcze pan pogardliwie i obaj płaczemy. Pan z tej melancholii i smutku, ja – bo wiem, co mnie czeka i kopniak ląduje na… spodniach mych i na tym, co pod nimi niby skarby rodzinne skryte.

Oddycham głęboko i nie podnoszę się, bólem nieledwie rodzenia rozdarty. Robotnicza ręka się ku mnie wyciąga i już twarz z leksza nalaną, chłopską taką i inteligencką, nade sobą widzę.

– Stasiuk.

– Klasyk.

– Ano klasyk.

Major z plecaka butelki krafta wyciąga, kiedy się bratamy.