Baťko

Nichto ne lubit Łukašenkovoho Koli jak môj baťko. Vsia naša chatka obklejona Bat’kovymi snimkami, blaška. Ne byvaje nediêli, kob kohoś z našych ne klikali do miêściovoho ABW. A sktukačê vse peršy nam zdrastvujutsia, jak pobačymsia v horodi.

Koli była małaja, pomniu, jak baťko odiahav mene v mundir. Tiažko podychav nam moimi kosičkami jak sołoma, vpichav jich pud oficierskuju šapku i kazav mniê po-pôlśku (po-svojomu hovoryv šče hôrš od mene), što jak podrostu, to voźmu vłasť ne tôlko v Minśku, ale šče i v Moskvie. Na Kremliê budem hlediêti zory, moja mała księżniczko! Koli voročalisia z sadika, staviv mene na karuzelu, kob salutovała ja kuliêhom i kuliežankom, kotory mašyrovali kruhom placiuvki. Až do toho, jak kotoraś mati vyłupit oko z telefona i jak ne załomoče staroho raz sumkoju v łob!

– Tak! Ono polačka može potreskati biłorusa! Tyšču liêt nevoli, Hospodi pomiłuj – odbrechivav Łapinśkoji, koli vže vertalisia do chaty i vže spokôjno ze meblom môh ponarykati.

Abo takoje: čytaju na sajti Naše Pudlaše kropka Peel: ‘Jak štorok z sažałki vytiahnuli mužyka v kombinezoni soviêćkich hokeistuv čempionata mira 1976’. I naveť ne nažmu na linka, ono znaju: treba bude za baťka štraf zanesti. I opiať dati hokejny kanki, kob počystili i poładili.

Jak vže trichu pudrosła, kožnu subotu-nediêlu łazili do galerii. Ja v siêtum mundiry, choč vže vyrosša z joho była i nohi było vidno. Musiła požymati ruki vsiech kruhom, jak staryk kazav, što ja – budučy Baťko. Tre skazati, što tohdy žyłosia nam bajki, bo i kidali lude v moju šapku paru złoty, to ne tôlko kartochli i kartochli na obiêd byli. Sało taksamo podjidali!

V himnazii korotki čas byv u mene uchažor. Baťko sovsiem tohdy zduriêv. Pryvodžu chłopcia peršy raz v chatu, a baťko vže spud łoba łypaje, blinčyki z ikroju daje na talerci i ono divitsia, jak toj koštuje. I kryčyt jak Sava v cerkwi:

Jak medvieď, ciêłoju łapoju perechrystivsia do jedła, katolik pohany! I poženuv biêdnoho Adaśku. Siêty tak pereniavsia, až perepołochavsia, i se familija v joho nastojašco ruśka (bohom-pravduju bôlš jak naša), to siêty HiperLachom zrobivia i naveť posłom na pôlśki Sojm stav.

Abo tak: jedem na daču. Ode, de koliś diêdy žyli. A vsiu vesnu taki došč išov, što ładoju našoju bližej jak na kilometr ne pudjedeš. Staryk ze ščasta čuť ne posravsia: Kamyš, dryhva! I raz počynaje dumati de zbuduje chatku: nastojaščuju, pudlaśku, našu! So strechoju i połapom. Kob žadion Lach ne našov nas na dryhvie budemo svobodno, jak do krevśkoji zdrady 1386 žyti. I baťko chrestitsia dva raz: normalno, druhi po staroviêrśku, na vsiaki słučaj.

Uzimku dla mene z mamoju to byv spokuj. A jak baťko utiêšyvsia, jak učyteliê zastrajkovali! (‘ne budeš dočeńka maturu łatinkoju pisati, chutčej ja zdochnu!’). Ale perš za vsio zaliêz na jakiś sajt, de kožny druhi nepolak, i vozbudžony taki sniêdavšy rozskazuje: – Jak vy nepolaki, se vsie vy po-pôlśki pišete i štodeń obsobačujete PiS za siête, što navyroblali! Peršu nediêlu ja probuvała jomu tołkovati. Ale jak vytołkuješ takomu, siêty ono pošmichajtsia: – Tak to je v Pôlščy! Nichto ne choče byti polakom, a vsie za ikonoju jak skarb trymajut papiery z pôlśkoho miatieža, toho, što za cara Aleksandra lachi ustroili.

Abo za Bismarkovym obrazom ‘Pana Tadevuša’ z 1890 roku, jak siêty baťkovy znakomy z interneta. Siêty, što z im stray podiêlili Pôlšču miêždu Biłoruś i Gurny Šlunśk. [voročaja očami] O, siêty to musit durniejšy mojoho staryka, jak taki to šlunzak, a v Dortmundi ne sidit!

Ot vžež [:)]

O to, to!

Nedavno vony i posvarylisia (čy za Płoćk, čy Połoćk, ja ne poniała dokładno). To baťko po chati krutitsia, fajku kukuruznuju kuryt (tak, tak, vy uhadali – kukuruza ž sama v śviêti korenno biłoruśkie žež ziele) i pomstu obdumvaje na siêtym. – Z teperošnioho žadnoji nimećkoji chimii v chati! – ot, taku strašnuju karu tomu vydumav. Mati teper vsie pliny perelivaje v butylki pośli araratuv i ahdamuv.

Baťko ne p’je z 91 roku. Ponimaje. Spadok po Sojuzovi. Koli Biłoruś na Kamčati kunčałasia.