Rzaba klęczał

Nękany bezsennością i tęsknotą za Starym Kontynentem nocami jeździł pociągami po miastach Wschodniego Wybrzeża. Zwidywały mu się radzionkowskie familoki, z bliska rozmywające się w wiktoriańskie kamieniczki z czerwonej cegły. Świtem wędrował po najgorszych ulicach rozpadłych miast, bez strachu –  miejscowi, widząc tajoną zgrozę w jego oczach, odpuszczali dziwnemu białasowi w śmiesznych dżinsach za pół dolara.

Było to w Baltimore.

Przemierzał, zgnębiony, kolejne miasto o infrastrukturze gorszej niż katowicka. Kiedy w oddali, prawie że na samym horyzoncie, zobaczył to. Właściwie To. „Wielki złoty Kutach” – Pomyślał zdziwiony -„Przecież to mit!” – Opowieść, znaczy się, stworzona ku pokrzepieniu serc albo cynicznie wygenerowana przez warstwę rządzącą, by lud wyklęty nie myślał o marnościach doczesnej codzienności. Coś jak liberalizm. Ale w tych Amerykach pono wszystko jest możliwe.

Szedł jak zahipnotyzowany, od Kutacha szedł blask niezmierny.

I przypadł znękany wędrowca na kolana, nieledwie modląc się do swego Totema. Dziwki i alfonsi, szeregowi gangsterzy i płatni zabójcy, sprzątacze ulic i stróże nocni kończyli szychtę. Narkomani budzili się, jeszcze przez kilka godzin na haju i ruszali w codzienne poszukiwania. Żaden z nich nie ruszał pielgrzyma. Nie pierwszy to raz doszło przy tym monumencie, Pomniku Katyńskim Mistrza Pityńskiego do Przemiany. Polskiego pojebaństwa bali się tu wszyscy, i wolni Negrzy czarni jak węgiel kamienny, i piękne Mulatki, co to ich prababki gwałciły całe pokolenia białych nadzorców i nawet, nieliczne już, irlandzkie zakapiory pukały się w głowę widząc tak ufnych katolików po skandalach pedofilskich za pontyfikatu św. Jana Pawła II.

Pierwszy promień słońca padł na sam czubek, czubeczek, czubeczunio pomnika.

Rzaba klęczał.