Pieczątka

Najlepiej jak się trochę odleży wymiesi zaśmierdnie. Nadmiernie świeże uwiera, a i sprawa zyskuje z czasowego dystansu. Wiele zależy od jakości papieru, oficjalnie nikt tego nie przyzna, choć to zawodowa tajemnica każdego jurysty prawnika urzędnika służbisty. Im gorszy papier tym cywilna służba imperium państwa narodu bardziej zdeprawowana zrozpaczona zdemotywowana. To nie przypadek, że inkwizycja powstała dopiero z rozpowszechnieniem się papieru, który wyparł pergamin, och szczególnie miękkie były karty z nienarodzonych jagniąt, a im gorsza jakość papieru urzędowych akt, tym reżim okrutniejszy. By daleko nie szukać, jakość papieru za Jaruzelskiego pogorszyła się w stosunku do Gierka, to i dyktatura władza Partia zeszły na psy i oddały władzę ludziom z samizdatu, którzy – rozumiejąc problem od podszewki – pierwsze co zrobili, to zaimportowali doskonały papier z lasów tundry północy Finlandii do swych projektów książek gazet codziennych.

Chrapie ten aktualny sędzia, choć to nie najgorsze, co się przytrafiało się Alojzemu Aloisowi mi w prawniczej karierze. U końca średniowiecza byli biczownicy harcownicy botożyści, krew pryskała na akta i odczytaj potem i wydaj wyrok sprawiedliwy należny rozsądny. Jak jeszcze bazgrał w skundlonej łacinie albo pisać się uczył na parafii In Ratiborze, to nie odczytasz, oj nie, szczególnie fatalne tam mieli wpisy i ta tradycja pozostała do dziś wiecznie żywa. Niby Racibórz teraz, a nie Toszek, a jedno: jakby wariaci szaleńcy opozycjoniści świat objaśniali. Albo za wojny ostatniej, co najpierw były sądy ludowe po niemiecku, a potem po polsku, i wyrozum się w obu siostrzanych braterskich indoeuropejskich językach i wydaj wyrok adekwatny odpowiedni satysfakcjonujący w jakimkolwiek języku.

W oby tych sądach ludowych gęby te same, czerwone rozmamłane utyte, choć mundury inne, ledwie co to potrafiło się podpisać, dyktowało wyroki Bertom Trudom Halinkom, a te blondwłose walkirie i świtezianki dzielnie wstukiwały w maszynach z umlautem albo i nie z umlautem, choć ze sprawiedliwością prawem powagą niewiele to miało wspólnego, gęby tłuste nalane zadowolone, niemieckie i polskie, nazwiska najpierw polskie, potem niemieckie albo niemieckie, a potem polskie, wyrozum cokolwiek z tego galimatiasu kiedy najpierw wołają cie Edwas, potem Cuś, i znowu o tobie zapominają na lata dekady stulecia.

Umaszczasz sobie legowisku w stercie, która narasta cyklicznie nieustępliwie codziennie i czytasz o ludzkich sprawach, wojny rewolucje przewroty, brat zabija brata, matka ojca, syn córkę, siostrę swą bo ta mu nie dała albo i dała i się teraz brzydzi sobą syn, wszystkie możliwe wariacje permutacje koincydencje, tragedie powtarzane z umyślną głupotą lub głupią umyślnością, ganz egal to i wszystko jedno. Pięć dni w tygodniu, na godzin osiem, wchodzi ktoś młody naiwny i udaje, że stertę obniża, choć przecież ty Edmal albo Cuś grzbietem brzuchem dupą wycierasz tabliczki gliniane z pismem klinowym w pył się rozpadają i sprawa sprzed trzech tysięcy lat już nigdy nie zostanie załatwiona rozpatrzona wyjaśniona pozytywnie.

I nawet jak się trafi sędzia sprawiedliwy  roztropny i wykształcony, Sondzia przez S duże i n małe, to i tak papier go zniszczy zmiażdży uniewinni i tylko ja będę leżał pośród akt, ja Edwas albo Cuś, Lois albo Lojzek i będę się chichrał cichuteńko anonimowo smutno, i będę pożądał pieczątki, bo kiedy zaczynałem karierę klerkowską urzędniczą państwową pieczęć przysługiwała tylko wielkim panom księciom burżujom, lało się wosk rozgrzany na sznur, sygnowało, i nigdy oficjalnej pieczątki nie dostałem własnej, co to ją teraz byle księgowy sklepikarz dozorca posiada i może z całą mocą walnąć w przesyłkę akt nadanie i kiedy Sondzia zasypia wy taczam się ze Sterty i pieczątkę porywam i na najniższych jej piętrach ostrożnie mocno bezprawnie używam korzystam fałszuję wyobrażając sobie, że to pieczątka z moim imieniem, Aloisa Cusia lub Alojzego Edmala, ganz to jedno i egal wszystko.