Pewnie kopanie leżącego

Pewnego zimowego wieczoru mieszkańcy pewnego poniemieckiego miasta w pewnym środkowoeuropejskim państwie z pewnymi ambicjami mieli okazję zobaczyć wielkiego łysego zakapiora spacerowym krokiem zmierzającego ku resztkom prasłowiańskiej/pogermańskiej puszczy. Albo boru. Zdania w tym względzie pozostają bowiem podzielone.

Pewnym pozostaje, że nie podgwizdywał radośnie, prawdopodobnie nie czuł się w nastroju, a może zwyczajnie nie umiał/potrafił gwizdać? W bliższym planie, jakby w okularze enerdowskiej lornetki Zeissa w jugosłowiańskim filmie wojennym, nie prezentował się już tak okazale/dostojnie. Głowa niechlujnie ogolona, zarost nieokreślonego koloru na pół gęby, a i to, co z daleko wyglądało jak mięśnie wyrzeźbione ciężką harówą na placu budowy/w pobliskim gymie, okazało się nadmiarem wieloletniego tłuszczu na kośćcu chudzielca. Fizjonomią najbardziej kojarzył się z kompletnie, ale tak całkowicie, nieudanym psychopatą.

Pewnym chwytem niósł szpadel/łopatę.

Pewnie miał jakąś mapę/plan, a może kierował się sobie tylko znanymi wskazówkami, bo w pewnym momencie zaczął kopać pośrodku niczego. Ziemia nie była zanadto zmrożona, takiej zimy najstarsi autochtoni nie pamiętali, a pamiętali wiele, choćby Fuhrera na ścianie w każdym urzędzie, spoglądał na dzieci wyrozumiale/groźnie, robota szła szparko, a dół z każdym ruchem kopiącego się pogłębiał. Pewnie natrafił na kamień, bo w pewnej chwili zaklął szpetnie:

– Urwa mać, te ludowe zwyczaje. – I po chwili wielki głaz został wyturlany na górę, a nasz bohater/antyheros, zasapany i ogólnie zmęczony, ryknął ze złości:

– No wyłaź ciuśmoku jodyn!

Pewnie usłyszał coś podejrzanego, bo ponownie zeskoczył/apdł do dołu. Jakieś szmery albo coś takiego? Dość szybko wychynął z powrotem, polerując o kurtkę coś srebrzystego. Ugryzł.

– Praskie grosze, prawdziwie srebrne. Na coś się te legendy w życiu przydają. – Mruczał do siebie jakoś nerwowo i schował pieniądze do kieszeni spodni/dżinsów. Wydarł się ponownie – R. wilka w tej jamie złapiesz. I nie myśl sobie, ostatni raz inhalowałem. Następnym razem sam sobie radź. Ile razu mogę cie wyciągać z tarapatów?!

Pewnikiem było to złudzenie optyczne/umysłowe wywołane światłami pobliskiej autostrady, ale cień Pisasza zdawał się rosnąć i rosnąć. Aż wyglądał jak góra/demiurg z baśni o siedmiu kopalniach i ostatnim sprawiedliwym górniku.