Mann

Blademu. Wybacz wszystko.

No i pokłóciliśmy się, o to który Mann jest większy, Tomasz czy Michael, bo Wojciecha zostawiliśmy słuchaczom Trójki, wszystkim dwóm i Kazikowi, temu spod trzynastki, co to w 88 krzyczał, że Def Leffard to prawdziwa muzyka, a potem go wywieźli rodzice, do dziś nie wiem czy do Toszka, czy do Niemiec, po prostu zniknął, pstryk nie było chłopaka i tylko na śmietniku latały wycinki z Brava, i ja stałem na stanowisko, że oczywiście Tomasz, bo co prawda grafoman oraz nudziarz okropny, ale Doktor Faustus wart jest grzechu, nawet jeśli nie bardzo wyjaśnia dlaczego nazizm był możliwy, w tak dobrze wychowanym i ukulturalnionym środowisku niemieckiej klasy średniej, bo to przecież najspokojniejsza warstwa społeczna w dziejach, historycznie udowodniony to fakt, ale jeśli kochał tę książkę tato Pilcha po powrocie z wojny, to coś w niej musi być, poza portretem Hitlera, argumentowałem, ale ten mi wyjechał z Gorączką, a ja się zaśmiałem, że stare dziady się spłukały i wspomniałem aligatora Kroketta, czy on wie ile kosztuje mięso dla takiego gada, co to z niego są koszulki Lacoste’a na Wimbledonie, już wtedy chciał mnie tłuc i ja się skuliłem, bo gdzież mnie, gnomowi, odkarmionemu na spleśniałych kanapkach padłych górników, do potężnych mięśni pokoleń chłopskich ramion, co każdego roku kosą w lewo i leciała głowa pruskiego grenadiera, kosą w prawa i łeb krasnoarmiejcy leżał na miedzy, ale wtedy sobie przypomniałem o Ostatnim Mohikaninie, że to najpiękniejszy kiczowaty film w dziejach, na podstawie bardzo złej powieści, to prawda, Day-Lewis jaki przystojny, a wszyscy inni ładni zwłąszcza w swej brzydocie i pogadaliśmy o tym, czy francuska Ameryka byłaby lepsza od tej rzeczywistej, nieistniejącej, ale potem znowu chciał mnie tłuc, bo rzekomo coś napisałem niegdyś, co nawet mogło być prawdą, bo nie myślicie chyba, ze pamiętam wszystko, co piszę?, i to co napisałem było jakoś nie bardzo halo, czego się absolutnie nie wypieram, ale żeby tak od razu lecieć z łapami na człowieka kultury?