Dynastia Jeżonów (wczesna)

Jeżon I Groźny

Według wczesnych, znanych jedynie w odpisie, „Kronik Jeżyckich” potomek w linii prostej legendarnego Jeżopełka, co do którego faktycznego istnienia historycy i antropolodzy kulturowi spierają się po dziś dzień. Argumenty obu stron są mocne, ale do tematu wrócimy, jeśli w najbliższej przyszłości pojawią się nowe źródła pisane albo zostaną wykopane rozstrzygające artefakty. Urodzony jako drugi albo trzeci w miocie, dzięki wrodzonym zdolnościom i sile fizycznej – już jako nastolatek nosił na swym grzbiecie całe jabłka – objął przywództwo nad klanem, a następnie stopniowo rozszerzał  panowanie. W 1972 roku, po wyjściu z rodzinnego Lasku plemię zaanektowało Łąkę i rozpoczęło podbój Osiedla Mieszkaniowego. Żonaty z Hilżoną z Prerii Wschodnich pomógł teściowi ujarzmić dzikie rody stepowe, za co otrzymał kawałek nadgranicznej Doliny Jeżowej. Zmarł, otoczony powszechną czcią i poważaniem godnym seniora rodu, wczesną wiosną 1976 roku.

Jeżon II Wstydliwy

Najstarszy syn Jeżona Groźnego, w historii zapisał się głównie poprzez swą chutliwość. Według źródeł miał cztery żony, w tym drugą i trzecią rzekomo jednocześnie (co spowodowało konflikt z papiejeżem Grzegorzem XVIII), dodatkowo wprowadził na dwór jeżycki instytucję haremu, która po jego wygnaniu została natychmiast zlikwidowana jako obcy import. W polityce wykazywał się krótkowzrocznością. Nie udało mu się powstrzymać ekspansji Osiedla Mieszkaniowego na ziemie rodowe, w bitwie pod Supersamem wyginąć miały całe kampanie jeżyków bojowych. Wygnany, zmarł zapomniany przez wszystkich – zarabiał na życie wykonywaniem sztuczek przed ludźmi – w 1979 roku po nadmiernym spożyciu sfermentowanych jabłek i został pochowany w bezimiennej mogile. Podejrzewano inspirację następcy, jednak dokonane niedawno oględziny odnalezionych szczątków zaprzeczyły otruciu.

Jeżon III Zdobywca

Drugi wybitny władca w rodzie, prawdopodobnie syn Wstydliwego i wnuk Groźnego. Panowanie rozpoczął tuż przed straszną zimą 1979 roku, podczas której plemię niemal wyginęło, jednak już wiosną rozpoczął pracę nad reformami i w szybkim tempie Jeże Polskie nie tylko odzyskały poprzednią polityczną pozycję, ale i rozpoczęły przygotowania do ekspansji. Usprawnił dotychczasowy system podatkowy, pobierając robaki od wartości nadanej ziemi, nie od łba. Wdrożył podstawy szkolnictwa. Przede wszystkim okazał się wielkim wodzem – wymyślona przez niego tzw. formacja jeża przez całą dekadę siała postrach na polach bitewnych aż po Jezioro Południowe i Pagórki Odległe. W 1980 roku, wykorzystując zaangażowanie ludzi w Inne Sprawy rozpoczął wojnę partyzancką na Osiedlu Mieszkaniowym, przede wszystkim jako pierwszy władca Jeżonów wbił biało czarny sztandar w wody Jeziora Południowego, a jego wybrzeże obsadził koloniami jeżyckimi. Zmarł w 1981 roku, na skutek ran odniesionych w bitwie pod Kopcem, odniesionych na skutek zdrady wasala Iwana Jeżyckiego z Prerii. Nie pozostawił po sobie prawowitych potomków.

Jeżon VI Wątły

Nic dziwnego, że po śmierci tak wybitnej osobistości w królestwie zapanowała anarchia i ogólne rozprzężenie, spotęgowane ludzkimi wojnami na przełomie 1981 i 1982 roku. Dopiero latem 1983 pojawia się kolejny władca o którym możemy z całkowitą pewnością stwierdzić, iż pochodził z dynastii Jeżonów, choć najpewniej z bocznej rodu. Numeracja pozostaje wielkim problemem badawczym i dziś, jednak w naszym wywodzie pozostajemy wierni starszej tradycji i Wątłego zapisujemy jako szóstego w linii władców Kraju Jeżów. Mimo kontuzji odniesionej we wczesnym dzieciństwie, co odnalazło odbicie w jego przydomku, okazał się władcą błyskotliwym i przewidujący. Utwierdził panowanie nad rodzinnym Laskiem, rozszerzył je na Dolinę Graniczną, wojska jeżyckie powróciły nad Jezioro Południowe oraz ruszyły ku Bagnom Północnym. Przede wszystkim Jeżon VI Wątły koronował się, jako pierwszy w rodzie, na króla, z tytulaturą Imperator Erinaceus Polonium. Ku wściekłości Cejerza i Papiejeża sam sobie włożył koronę na łepek, następnie rozpił ekspedycję karną z roku 1984. Zmienił również nazwę królestwa na Imperium Jeży Polskich, a do flagi dodał symbol kolców. Zmęczony władzą i sporami miedzy synami latem 1985 wyruszył na pielgrzymkę do Jesztoru Dolinnego, w którym pozostawał do śmierci w 1989 roku w słusznym jak dla jeża wieku ośmiu lat.

Jeżanna Piękna

Od lat najmłodszych wyróżniała się urodą – jej kolce układały się w rozkoszną czuprynkę nad równie śliczną buzią – oraz inteligencją. Intelektualnie przewyższała swych braci o dwie klasy (dosłownie: w szkole podstawowej poszła od razu do trzeciej) i to ona przejęła władzę wiosną 1986 roku, podstępnie przedłużając hibernację swego niewydarzonego rodzeństwa – pisał Jesz Anonim w swych „Zapiskach”. Oceniając nagannie sposób przejęcia władzy, musimy w tym miejscu zaznaczyć, iż Jeżanna w pełni utrzymała ciężar jeżyckiej korony i absolutnie wpisuje się w linię najwybitniejszych władców Imperium. Jej panowanie charakteryzowała stabilizacja władzy centralnej i umocnienie obecności jeżyckiej na granicach. Mimo silnej presji Cejeżarstwa na poślubienie Ottona IV Pojeżierskiego ożeniła się z prostym jeżem z gminu Jerzem Jeszastym. Zmarła w pierwszym połogu wiosną, najpóźniej latem, 1988 roku.